Pewne rzeczy nigdy nie umierają

Rozdział 3

Soleanna, Zamek Elise.

Był środek nocy, gdy w skrzydle sypialnym rozbrzmiały kroki. W tym miejscu i o tej porze mogły znajdować się tylko dwie osoby. Włamywacz lub posłaniec.  Tym razem była to jednak ta druga postać, mknąca przez korytarze i zmierzająca ku swemu celowi. A tym celem była komnata należąca do Silvera, który mimo późnej godziny siedział przed oknem i wpatrywał się w uśpione królestwo. Kochał to miejsce, lecz i tak tęsknił za przyjaciółmi mieszkającymi w Station Square. Ale najbardziej tęsknił za pewną osobą, która jednak była poza jego zasięgiem. Jego ukochana była już z kimś w związku, a on nie chciał wchodzić między nich, pomimo przerażającego wręcz bólu w klatce piersiowej, który czuł gdy widział ich razem. Mimo łez, które pojawiały się w jego oczach, gdy był całkowicie sam w swym pokoju, gdzie nikt nie mógł go ujrzeć. Także i teraz, jego oczy zaszkliły się, lecz nie zaczął płakać.  Odwrócił tylko twarz od okna i zeskoczył z parapetu. Nagle rozbrzmiało pukanie do drzwi, zakłócające panującą wszędzie ciszę. Silver spojrzał w stronę drzwi jakby nie wierząc że ktoś za nimi jest. Jednak ponowne, miarowe uderzenia w drewnianą powierzchnie rozwiały jego wątpliwości. Skierował się w stronę dźwięku, idąc po miękkim i puszystym dywanie, który całkowicie wygłuszał jego kroki. Zatrzymał się przed drzwiami i uchylił je lekko. Jego oczom ukazał się granatowy jeż w stroju posłańca.

- Silver? – Zapytał tylko przybyły, nie patrząc w jego stronę.

- Tak.

- Mam wiadomość d0 ciebie i dla kogoś o imieniu Blaze.  – Posłaniec podał mu zapieczętowaną kopertę i od razu się ulotnił. Silver jeszcze przez chwilę patrzył w przestrzeń przed sobą, jednak po chwili postanowił pójść do Blaze. W końcu list nie był tylko do niego. 

Można by powiedzieć, że kotna nie była szczególnie szczęśliwa z wizyty, jednak nic na ten temat nie mówiła. W końcu Silver nie przyszedłby do niej o tej porze dla żartu. I nie myliła się, widząc kopertę w jego dłoni.

- Posłaniec. – Powiedziała zapalając światło i usiadła w miękkim fotelu.

- Słyszałaś go? – Zapytał zdziwiony Silver i zasiadł naprzeciwko niej.

- Nie, ale ta koperta mówi sama za siebie.

- Racja. Jest zaadresowana do nas obojga. Kto otwiera, ty czy ja? – Blaze spojrzała na niego jak na dziecko i wyrwała mu list. Szybko rozdarła papier i wyjęła zgiętą kartkę.

- To od Tailsa, a właściwie od wszystkich z Station Square. – Kotka na chwile zamilkła, by przeczytać resztę listu. Kiedy doszła do końca podniosła wzrok na Silvera, lekko pobladła. – Tu jest napisane, że Oswald wrócił.

W pokoju zapadła grobowa cisza, nie było nawet słychać grzechoczących zazwyczaj na wietrze korali. Po paru sekundach srebrny jeż wstał i z poważną miną podszedł do okna.

- Musimy do nich jechać. – Prawie wyszeptał, w środku modląc się żeby nie było za późno na ich powrót.

- O to nas proszą. Proponuję, żebyśmy jutro z samego rana wyruszyli w drogę. Im szybciej tym lepiej. Chcesz zostać u mnie czy wrócić do siebie i się spakować? – Zapytała Blaze, nie pokazując po sobie, że tak naprawdę jest przerażona tym, co mogą ujrzeć gdy dojadą na miejsce.

- Pójdę się spakować, a gdy skończę, wrócę tutaj. I tak dzisiaj już nie zasnę.

- Dobrze.

Station Square

Mogłoby się wydawać, że w mieszkaniu niebieskiego jeża zastanie się tylko porozrzucane wszędzie opakowania po chińskim żarciu i stare butelki po napojach. Jednak rzeczywistość była całkowicie inna. Wszystko było wyczyszczone, praktycznie nie uświadczyło się w jego domu ani krztyny kurzu. Jednak dzieje się tak tylko za sprawą Sally, która zmusza Sonica do sprzątania po sobie. Tak więc, wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyby nie nagła nieobecność pewnej osoby, która już o tej porze siedziałaby prawdopodobnie w parku, czekając aż niebieski jeż wybierze się na swoją codzienną przechadzkę. Nie było jej także w kwiaciarni ani w cukierni, nawet staruszek który codziennie karmił kaczki w parku zauważył jej nieobecność. W końcu codziennie siadała obok niego i długo rozmawiali. Lecz dziś nikt jej nie widział. I nawet Sonica, którego zazwyczaj ona nie obchodziła, zaczął się martwić. Poszedł nawet do jej domu, który ku jego zdziwieniu był zamknięty na cztery spusty, a okna zasłonięte. Zauważył także, że gazeta codzienna nadal leżała na schodkach, a ze skrzynki nie zostały wyjęte reklamy.  To właśnie wtedy postanowił pójść do Tailsa i powiedzieć mu o tym, że najprawdopodobniej stało się najgorsze. Musiał mu oznajmić, że Amy Rose zniknęła.